Όλα ξεκινούν από τον πατέρα, όταν στα επτά του χρόνια δημιούργησε την πρώτη του λύρα. Πήρε ένα κομμάτι ξύλο που έμοιαζε με σχήμα λύρας, έβαλε 3 καρφιά πάνω και 3 κάτω και στο τέλος τα ένωσε με σύρμα ψιλό. Για δοξάρι πήρε ένα κομμάτι κλαδί και έδεσε τρίχες από ουρά αλόγου και άρχισε να ‘παίζει’...
Μετά το σχολείο, φοιτά στην Αθήνα στην Σιβιτανίδειο - ΟΤΕ & ΣΕΛΕΤΕ σχολή. Εκεί, παράλληλα μετέχει σε κρητικά γλέντια κι εμφανίζεται σε στέκια Κρητών. Μετά από κάποια χρόνια επιστρέφει στην αγαπημένη του πόλη Ρέθυμνο όπου και συνέχιζε την κατασκευή της Λύρας.
Με το πέρασμα του χρόνου η δραστηριότητα, η θέληση, το μεράκι, έγιναν μεγαλύτερα και βαθύτερα. Σήμερα, εκεί στη Μεγάλη Πόρτα στο Ρέθυμνο οι γλυκόλαλοι ήχοι της λύρας που μόλις κατασκεύασε ο Γιώργος Παπαλεξάκης, ξεσηκώνουν επισκέπτες και τουρίστες. Πάνω από όλα ότι γίνεται, γίνεται δίχως βιασύνη, απλά με υπομονή, μεράκι και αγάπη για την Κρητική παράδοση.
«Πρόκειται για μία τέχνη που θέλει πολύ μεράκι, μεγάλη μαστοριά και απεριόριστη υπομονή. Δεν πρέπει να βιάζεσαι, πρέπει όμως να ψάχνεσαι. Διότι η τέχνη δεν έχει τέλος. Όσο προχωράς τόσο βλέπεις καινούρια πράγματα.»
Πρόκειται για μία τέχνη που θέλει πολύ μεράκι, μεγάλη μαστοριά και απεριόριστη υπομονή.
Είναι η λύρα που παίζουν οι σημερινοί επαγγελματίες. Το σχήμα της έχει αλλάξει και κατά μαρτυρία παλαιών Ρεθεμνιωτών Γιάννη Παπαδάκη – Καρεκλά (γιος του Καρέκλα του γνωστού λυράρη) και Γιάννη Μαρκογιάννη μεγάλου λαουτιέρη, εκείνος που άλλαξε το σχήμα της λύρας ήταν ο Γιάννης Παπαδάκης – Καρεκλάς ξάδελφος του προ-αναφερομένου που έφτιαχνε τις λύρες των Ρεθεμνιωτών λυράρηδων ο οποίος πήγε στην Αλβανία να πολεμήσει αλλά δεν υπήρξε δρόμος γυρισμού. Έχω επισκευάζει τέτοιες λύρες κατασκευής Παπαδάκη που είχαν αυτό το σχήμα. Το κούρδισμα της λύρας είναι Λα Ρε Σολ αλλά μπορεί να ανεβεί ή να κατεβεί ανάλογα με της φωνητικές δυνατότητες του λυράρη τραγουδιστή.
Παιζόταν στην Κρήτη τα παλαιά χρόνια και έχει σχήμα αχλαδοηδές. Οι χορδές της κουρδίζονται Λα - Ρε - Σολ και ο ήχος αυτής της λύρας σου θυμίζει παλιές εποχές με σούστες και πεντοζάλια με λυράρη τον Καραβήτη και άλλους παλιούς οργανοπαίκτες.
Είναι μια επαγγελματική λύρα που κουρδίζει Μη – Λα – Ρε – Σολ και ένας λυράρης μπορεί να παίξει νησιωτικά κομμάτια δίδοντας μια άλλη νότα στην βραδιά.
Η λύρα αυτή είναι μεγαλύτερη από την κανονική λύρα. Κουρδίζει και αυτή Λα-Ρε-Σολ και ο ήχος που βγάζει είναι πιο δυνατός και βροντερός και γι’ αυτό ονομάστηκε βροντόλυρα.
Είναι μία λύρα επαγγελματική, που το ξύλο της προέρχεται από τα άγρια δάση της Αφρικής γι'αυτό είναι πολύ σκληρό και βαρύ. Είναι δύσκολο στην επεξεργασία του αλλά δημιουργεί καταπληκτικά όργανα.
Είναι μια λύρα όπως και η επαγγελματική λύρα. Η διαφορά είναι ότι δεν έχει τα στολίδια και την δουλεία μιας επαγγελματικής. Ως προς τον ήχο, δεν διαφέρει από μια επαγγελματική λύρα.
Η Γιγαντόλυρα, όπως ονομάζεται, δε διαφέρει στον τρόπο παιξίματος από μια τρίχορδη κανονική λύρα. Το ύψος της υπερβαίνει το ένα μέτρο και το πλάτος της τους σαράντα πόντους. Το ξύλο που έχει χρησιμοποιηθεί για το σκάφος, είναι ένα μονοκόμματο ξύλο καρυδιάς και το καπάκι της είναι από ξύλο Oregon, άνω των πεντακοσίων χρόνων. Η Γιγαντόλυρα έχει πάρει μέρος σε κονσέρτα και έχει σχεδιαστεί από έναν μεγάλο Ρεθυμνιώτη Μουσικό, το Μπάμπη Πραγματευτάκη.
Το σκάφος του οργάνου (δηλαδή το πίσω μέρος του) συνήθως φτιάχνεται από ξύλο καρυδιάς, μουριάς, άγριο-αχλαδιάς, τριανταφυλλιάς, ασφένταμου, κερασιάς και διαφόρων άλλων ξύλων. Για να φτιάξουμε το σκάφος του οργάνου σημαδεύουμε το σχήμα της λύρας που επιθυμούμε πάνω σε ένα κομμάτι ξύλο και το κόβουμε. Αφού διαμορφώσουμε την εξωτερική πλευρά του σκάφους, αρχίζουμε να το αδειάζουμε χρησιμοποιώντας διάφορα εργαλεία και να το φτάσουμε μέχρι το επιθυμητό σημείο. Έπειτα, φτιάχνουμε το καπάκι της λύρας. Αυτό γίνεται από κατράνι, παλαιό δηλαδή ξύλο από μεσοδόκια που συχνά απαντώνται στα Βενετσιάνικα και Τούρκικα σπίτια της Κρήτης.
Όσον αφορά τις χορδές, οι σύγχρονες είναι μεταλλικές, διαφόρων ποιοτήτων. Βέβαια, οι παλαιοί έφτιαχναν τις χορδές από έντερα ζώων, που ακόμα και σήμερα κάποιοι παραδοσιακοί τεχνίτες κατασκευάζουν. Ως δοξάρι θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί κι εκείνο του βιολιού, αλλά υπάρχουν και κάποια παραδοσιακά (για παράδειγμα δοξάρια με γεροκουδούνια πάνω τους).
Ένα ακόμα κεντρικό μέρος της λύρας είναι ο καβαλάρης και ο στύλος - που θεωρούνται η ψυχή του οργάνου. Εδώ πρέπει να χρησιμοποιηθεί το κατάλληλο ξύλο, για να μπορεί να ακουστεί ο σωστός ήχος.
Κατ’αυτόν τον τρόπο κατασκευάζεται γενικά μια λύρα και αυτά τα υλικά χρησιμοποιούνται. Σε παλαιότερες εποχές εξαιτίας των πενιχρών μέσων, έφτιαχναν λύρες και με ευτελή υλικά ακόμη και από άρτικα (δηλαδή τις λεγόμενες «αρτικόλυρες»)
Επικοινωνήστε μαζί μας με μήνυμα ή ελάτε να τα πούμε από κοντά.. στην Μεγάλη Πόρτα του Ρεθύμνου, στην Κρήτη
